Naprawdę nie wiem, z której strony to ugryźć. Początkowe sceny dają nadzieję na ciekawy seans, niejako trzymając się tradycji- bo w każdym z poprzednich "Thorów" to strata czegoś ważnego była osią, lub przynajmniej ważnym elementem fabuły. Ale zaraz potem trafiamy w chaotyczny wir prymitywnych żartów i z zażenowaniem oglądamy głównego bohatera robiącego z siebie idiotę- czynił to i w poprzednich częściach, ale teraz to już nie komediowy przerywnik, ale najbardziej widoczna cecha charakteru. Scen, w których rzucane seriami dowcipy splatają się w rzeczywiście śmieszną całość jest jak na lekarstwo (konfrontacja z Zeusem jest naprawdę zabawna, ale to wyjątek). Na dokładkę mamy jeszcze drewnianą Jane Foster i totalny brak chemii miedzy nią i Thorem, no i- a jakże- sporo patosu w najgorszym wydaniu, bez którego można by przynajmniej potratować cały film jak parodię i przemilczeć brak czegokolwiek udającego fabułę. W efekcie najlepszą sceną jest ostatnia- nareszcie można uśmiechnąć się bez przymusu, a potem postarać zapomnieć o wszystkim co oglądaliśmy wcześniej.